39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κοινοβουλευτική και οικονομική χούντα. Η καταστολή-ποινικοποίηση των αγώνων, ο εργοδοτικός-κυβερνητικός αυταρχισμός, η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η κατάργηση του ασύλου, η βιομηχανία εισαγγελικών διώξεων, τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, τα ρατσιστικά πογκρόμ, η προώθηση και δράση των ναζιστικών συμμοριών της Χρυσής Αυγής είναι καθημερινά γεγονότα της τωρινής κατάστασης που δε διαφέρουν και πολύ απο τη στρατιωτική δικτατορία.
Όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριών, αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική με στόχο την καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στα μνημόνια τους, την κρίση τους και στις επιπτώσεις που αυτά έχουν στην καθημερινή μας ζωή. Η καταστολή αυτή έρχεται ως προέκταση του γενικότερου οικονομικού πολέμου σε εργαζόμενους, νεολαία, φοιτητές, λαϊκά στρώματα. Μοναδικό αποτέλεσμα, όπως έχουμε ξαναδεί και βιώνουμε σήμερα, είναι η κοινωνική κατάρρευση.
Όπως τώρα έτσι και τότε η πολιτική και οικονομική καταπίεση δεν ήταν ένα εσωτερικό φαινόμενο αλλά το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ως στόχο είχε την διασφάλιση και επέκταση των κερδών της ολιγαρχίας.Απάντηση σε όλη αυτή την πολιτική έδωσαν οι αγώνες, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις των λαών σε διεθνές επίπεδοόπως ο Μάης του 68, τα αντιπολεμικά κινήματα και η βιετναμέζικη επανάσταση, τα οποία εκφράζονται στην Ελλάδα μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η ουσία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν η σύνδεση του εργατικού κινήματος με το φοιτητικό, η αυτοοργάνωση του κόσμου, τόσο μέσα απο την Εργατική και τη Μαθητική Συνέλευση, όσο και με την επέκταση της σε πλήρη κλίμακα μέσα στο χώρο και στους γύρω δρόμους.Η αυτενέργεια και η αυτοθυσία των εξεγερμένων απέναντι στις δυναμεις καταστολής έδειξε ξεκάθαρα οτι η δύναμη της συσπείρωσης μπορεί να αποτινάξει τον εκάστοτε δικτατορικό κλοιό . Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο χώρος, με το πλεονέκτημα του ασύλου, κατάφερε να στεγάσει αυτούς τους δύο σημαντικότερους πυρήνες πάλης, να λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τον εξεγερμένο λαό και να τον φέρει σε κεντρική αντιπαράθεση με την δικτατορία. Επίσης, τις ημέρες της εξέγερσης αναδέιχθηκαν και δυναμικές μορφές πάλης όπωςη κατάληψη, η γενικά απεργία, η σύγκρουση στο δρόμο με τους μηχανισμούς καταστολής τις δικτατορίας, που έσπασε σε μαζική κλίμακα το αίσθημα φόβου απέναντι στο καθεστώς.
Τα χαρακτηριστικά του Νοέμβρη γίνονται σήμερα πιο επίκαιρα από ποτε.Απέναντι στην χούντα της τρόικας και του μνημονίου καθήκον μας είναι να προβάλουμε την αναγκαιότητα μιας τέτοιας εξέγερσης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο μέσα από την αυτοοργάνωση και τους αγώνες μας, ενάντια σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και στους εκβιασμούς της ΕΕ.
