Κάθε Κυριακή στις 19.00  στο χώρο της κιν.λέσχης “ΙΡΙΔΑ”

mail: antifaprotsamou@espiv.net

4 χρόνια από τη μέρα που μία παρέα μαθητών αντιμετωπίζει την πιο ωμη μορφή κρατικής καταστολής, την αναίτια αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Εξέγερσης. Για 3 βδομάδες μια πραγματική εξέγερση σαρώνει από άκρη σε άκρη τη ελληνική κοινωνία, η πρώτη μητροπολιτική εξέγερση μετά το ξέσπασμα της κρίσης.
Αίτια : μαύρη εργασία, ανεργία, άθλια εκμετάλλευση των μεταναστών, τα σχολικά κολαστήρια, η εντεινόμενη κρατική καταστολή , των συνεχόμενων πολιτικών σκανδάλων και η μη απόδοση δικαιοσύνης. Κοινωνικά χαρακτηριστικά που τονίζουν την αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού να προσφέρει έστω και τα βασικά και θα σπάσουν μια και καλή τη ‘’βιτρίνα’’ της κοινωνικής ειρήνης που καλλιεργούσαν έντεχνα για χρόνια ΜΜΕ, αστικά κόμματα, συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ρεφορμιστές
Στην εξέγερση συμμετείχαν κυρίως νεολαίοι (μαθητές, νέοι εργαζόμενοι, 2η γενιά μεταναστών). Δευτερευόντως φοιτητές. Κυρίως όσοι πλήττονται για χρόνια από τις πολιτικές και τις είχαν βιώσει σε μεγάλη κλίμακα. Όλοι όσοι έβλεπαν ότι δεν έχουν μέλλον, όσοι είχαν μπουχτίσει από το ξεπούλημα της υγείας και της παιδείας, των δημοσίων αγαθών, το κλέψιμο των ασφαλιστικών ταμείων, τη καταδίκη εκατομμυρίων σε φτώχεια και ανέχεια. Την ίδια στιγμή η μία κυβέρνηση μετά την άλλη παραγράφουν ‘’αδικήματα’’ και σκάνδαλα και χαρίζουν δισεκατομμύρια σε τραπεζίτες και βιομήχανους.
Από τη πρώτη σε πολλές πόλεις ξεσπάνε συγκρούσεις ως άμεση απάντηση στη δολοφονία, και αρχίζει μια εξέγερση που η ελληνική κοινωνία είχε να γνωρίσει για δεκαετίες, με ένα αυθόρμητο άμεσο μαζικό κατέβασμα οργισμένων διαδηλωτών στο δρόμο. Κύρια χαρακτηριστικά οι επιθέσεις μαθητών σε αστυνομικά τμήματα και οι πολύωρες συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής και δευτερευόντως οι επιθέσεις σε τράπεζες και σε κτήρια πολυεθνικών , η διάλυση και παράλυση της ζωής των πόλεων με οδοφράγματα που ήταν κάτι παραπάνω από κλεισίματα δρόμων. Καταλήψεις νομαρχιών, δημαρχείων, ραδιοφωνικών σταθμών, εργατικών κέντρων, της ΓΣΕΕ. Οι συγκρούσεις έχουν μεγάλη σημασία γιατί τέθηκε σε κατάσταση επιφυλακής και ο στρατός, η καρδιά του Κράτους, κάτι που έχει να γίνει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως βέβαια και οι επιθέσεις σε α.τ. Τα σπασίματα και οι καταστροφές μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν περιθωριοποιημένο γεγονός και η διάσταση που τους δόθηκαν ήταν εν πολλοίς κατασκεύασμα των καθεστωτικών ΜΜΕ, της κυβέρνησης, του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ.
Αξίζει να σημειωθεί και η καθολική υποστήριξη της κοινωνίας στα γεγονότα- έστω και σε μια παθητική στάση(χειροκροτήματα από μπαλκόνια, έριχναν γλάστρες σε διμοιρίες, γονείς τραβούσαν μαθητές που τους είχαν πιάσει τα ΜΑΤ). Σε αυτό συνέβαλε η εγκατάλειψη της πολιτικής (όχι με την εκπορνευμένη ψηφοθηρική έννοια της πολιτικής) από ρεφορμιστές και γραφειοκράτες (ΠΑΣΚΕ, ΣΥΝ, ΠΑΜΕ), στην δομή του συνδικαλιστικού κινήματος που δεν διευκόλυνε τη συμμετοχή των εργαζομένων σε τέτοια κινήματα (νέκρωση της αυτοοργάνωσης, λήψη αποφάσεων από ΔΣ, αποστειρωμένες γενικές συνελεύσεις που απλά ψήφιζαν παθητικά προτάσεις κλπ). Αυτή η αποδοχή από την κοινωνία απέτρεψε και την κυβέρνηση στο να κατεβάσει στο δρόμο ομάδες ‘’αγανακτισμένων’’ πολιτών και άλλων παρακρατικών συμμοριών.
Η κυβέρνηση τότε αρκέστηκε σε μια απλή ‘’καταδίκη των επεισοδίων και των καταστροφών’’ και περίμενε μια φυσική εκτόνωση του κινήματος με τις διακοπές των Χριστουγέννων. Μια περαιτέρω προσπάθεια καταστολής των εξεγερτικών γεγονότων, από μια κυβέρνηση χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα, θα φούντωνε περισσότερο την κατάσταση.
Κατάπτηση για κόμη μια φορά ήταν και η στάση του ΚΚΕ, απέναντι σε κινηματικές διαδικασίες που δεν ελέγχει: γνωστή προβοκατορολογία, τάχθηκε ευθύς εξαρχής εναντίον της εξέγερσης και την κατήγγειλε ότι δεν είχε σχέση με το λαϊκό κίνημα (εννοώντας τον φανταστικό εαυτό του) και ότι υποκινούταν από ξένες υπηρεσίες, προσπάθησε να εμποδίσει την εξέλιξη του κινήματος σαμποτάροντας φοιτητικές συνελεύσεις (καταλήψεις σχολών με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ!) χωριστές πορείες-χειμωνιάτικοι περίπατοι σε ακρόπολη και Ψυρρή.
Διφορούμενη στάση κράτησε και ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχε σε κινητοποιήσεις αλλά δεν έβαζε το ζήτημα της πτώσης της κυβέρνησης (κεντρική αντιπαράθεση με πολιτικούς διαχειριστές των οικονομικών συμφερόντων που έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο), δεν βοήθησε το κίνημα να αναπτυχθεί (δομές αυτοοργάνωσης, μορφές αγώνα) και να πολιτικοποιηθεί. Διαχώρισε σαφώς το ‘’κίνημα από εκδηλώσεις βίας’’, δίνοντας διαπιστευτήρια νομιμότητας στο αστικό κράτος.
Οι διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης εκτός συνόρων ήταν πολυάριθμες και ανά περιπτώσεις μαζικές, ώστε υπήρχαν φόβοι για «μετάδοση» της εξέγερσης σε άλλες χώρες (ο Καραμανλής δεχόταν διαρκώς ερωτήσεις από τους ευρωπαίους ομολόγους του για την κατάσταση στην Ελλάδα και ο Σαρκοζί αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία, έπειτα από βίαιες αντιδράσεις των γάλλων μαθητών). Πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις (αλλά και καταλήψεις ελληνικών πρεσβειών ή επιθέσεις σε αυτές) σε πολλές χώρες του κόσμου.
Ο Δεκέμβρης απονομιμοποίησε το ρόλο της αστυνομίας και της έσπασε τον τσαμπουκά στο δρόμο, έφερε στην επιφάνεια όλα τα κοινωνικά προβλήματα και τα έθεσε σε ‘’διάλογο στο δρόμο’’ και όχι στο κοινοβούλιο, κατέβασε στο δρόμο χιλιάδες κόσμου, όξυνε περαιτέρω την πολιτική κρίση και κατάντησε τη ΝΔ ένα άταφο πτώμα. Δημιούργησε μια νέα γενιά αγωνιστών, όπως εξάλλου συμβαίνει σε κάθε μακρύ κύμα ανάπτυξης αγώνων που θα συμβάλλουν αργότερα σε κινήματα (αλληλεγγύη στη παλαιστινιακή αντίσταση, Κούνεβα- εργολαβίες κλπ, κινήματα πόλεων, απεργίες, και σειρά πραγμάτων).Άνθρωποι που διαφωνούσαν μέχρι πρότινος με βίαιες πρακτικές αυτή τη φορά συμμετείχαν με σφοδρότητα, αποφασιστικότητα και σταθερότητα στις συγκρούσεις και σε κάθε ενέργεια ή πρωτοβουλία που αποφασίζεται. Ο Δεκέμβρης ανέδειξε πολλές ‘’ξεχασμένες’’ πρακτικές του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και λίγο-πολύ έστρωσε το δρόμο για τη χρησιμοποίηση τους το επόμενο διάστημα στους αγώνες που ξεσπάσαν.
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΗΣΗ
Σε στις συνθήκες τις μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης, πολιτικής αποσύνθεσης των κυβερνόντων, την ανάδειξη των νεοναζί ως ‘’πολιτική δύναμη’’, την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας και τον πλήρης εξευτελισμό για τα συμφέροντα μιας χούφτας τραπεζιτών και αφεντικών, τα προτάγματα και οι εμπειρίες του Δεκέμβρη είναι επίκαιρα. Η αυτοοργάνωση, οι δυναμικές μορφές πάλης, η αμφισβήτηση της υπάρχουσας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατάστασης, οι εξεγερμένες μάζες να κάνουν πολιτική είναι στοιχεία που πρέπει να αντιπαρατεθούν σε πλήρη κλίμακα στη χούντα των αγορών και των πολιτικών τους θιάσων.